فارسى
Surah نازعات - Aya count 46
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا
( 1 ) 
سوگند به فرشتگانی که (جان مجرمان را بشدّت از بدنهایشان) برمی‌کشند،
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا
( 2 ) و فرشتگانی که (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا می‌سازند،
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا
( 3 ) و سوگند به فرشتگانی که (در اجرای فرمان الهی) با سرعت حرکت می‌کنند،
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا
( 4 ) و سپس بر یکدیگر سبقت می‌گیرند،
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا
( 5 ) و آنها که امور را تدبیر می‌کنند!
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ
( 6 ) آن روز که زلزله‌های وحشتناک همه چیز را به لرزه درمی‌آورد،
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ
( 7 ) و بدنبال آن، حادثه دومین [= صیحه عظیم محشر] رخ می‌دهد،
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ
( 8 ) دلهایی در آن روز سخت مضطرب است،
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ
( 9 ) و چشمهای آنان از شدّت ترس فروافتاده است!
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ
( 10 ) (ولی امروز) می‌گویند: «آیا ما به زندگی مجدّد بازمی‌گردیم؟!
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً
( 11 ) آیا هنگامی که استخوانهای پوسیده‌ای شدیم (ممکن است زنده شویم)؟!»
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ
( 12 ) می‌گویند: «اگر قیامتی در کار باشد، بازگشتی است زیانبار!»
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ
( 13 ) ولی (بدانید) این بازگشت تنها با یک صیحه عظیم است!
فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ
( 14 ) ناگهان همگی بر عرصه زمین ظاهر می‌گردند!
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ
( 15 ) آیا داستان موسی به تو رسیده است؟!
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى
( 16 ) در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدّس «طوی» ندا داد (و گفت):
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ
( 17 ) به سوی فرعون برو که طغیان کرده است!
فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰ أَن تَزَكَّىٰ
( 18 ) و به او بگو: «آیا می‌خواهی پاکیزه شوی؟!
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ
( 19 ) و من تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسی (و گناه نکنی)؟!»
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ
( 20 ) سپس موسی بزرگترین معجزه را به او نشان داد!
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ
( 21 ) امّا او تکذیب و عصیان کرد!
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ
( 22 ) سپس پشت کرد و پیوسته (برای محو آیین حق) تلاش نمود!
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ
( 23 ) و ساحران را جمع کرد و مردم را دعوت نمود،
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ
( 24 ) و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!»
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ
( 25 ) از این رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت!
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَىٰ
( 26 ) در این عبرتی است برای کسی که (از خدا) بترسد!
أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا
( 27 ) آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکل‌تر است یا آفرینش آسمان که خداوند آن را بنا نهاد؟!
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا
( 28 ) سقف آن را برافراشت و آن را منظّم ساخت،
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا
( 29 ) و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود!
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا
( 30 ) و زمین را بعد از آن گسترش داد،
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا
( 31 ) و از آن آب و چراگاهش را بیرون آورد،
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا
( 32 ) و کوه‌ها را ثابت و محکم نمود!
مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ
( 33 ) همه اینها برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان است!
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ
( 34 ) هنگامی که آن حادثه بزرگ رخ دهد،
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَىٰ
( 35 ) در آن روز انسان به یاد کوششهایش می‌افتد،
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ
( 36 ) و جهنّم برای هر بیننده‌ای آشکار می‌گردد،
فَأَمَّا مَن طَغَىٰ
( 37 ) امّا آن کسی که طغیان کرده،
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا
( 38 ) و زندگی دنیا را مقدّم داشته،
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ
( 39 ) مسلّماً دوزخ جایگاه اوست!
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ
( 40 ) و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوی بازدارد،
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ
( 41 ) قطعاً بهشت جایگاه اوست!
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا
( 42 ) و از تو درباره قیامت می‌پرسند که در چه زمانی واقع می‌شود؟!
فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا
( 43 ) تو را با یادآوری این سخن چه کار؟!
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَاهَا
( 44 ) نهایت آن به سوی پروردگار تو است (و هیچ کس جز خدا از زمانش آگاه نیست)!
إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا
( 45 ) کار تو فقط بیم‌دادن کسانی است که از آن می‌ترسند!
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا
( 46 ) آنها در آن روز که قیام قیامت را می‌بینند چنین احساس می‌کنند که گویی توقّفشان (در دنیا و برزخ) جز شامگاهی یا صبح آن بیشتر نبوده است!
